Ze vielen stil

Allemaal.

Ik en L. gingen in het publiek zitten. Samen aan de Icetea, maar dan met een cola erbij. Cola light, om precies te zijn. Aankondigingen, met benen als pudding tussen de stoeltjes door. Puddingbenen. Ik zong, recht uit mijn hart, zong ik. Zoekend naar een gezicht, zoekend naar woorden. Woorden vond ik, net als de juiste toetsen. Eigenlijk, vonden ze mij. Het schudde me wakker, 'dit is wat je wil, lisa!' Dit is, wat ik wil. Of ik het kan, of ik het volhoud, is een tweede. Maar waar een wil is, is een weg. Waar een weg is, rijden auto's. Auto's rijden mijn wil kapot. Gemene auto's, met grote hoofden en slappe zinnen. Maar wat ik wel weet, ik zat daar. Ik zat, ik gaf alles, ogen dicht. En iedereen, ja iedereen, ze vielen stil. Allemaal. Niemand liep door, ze luisterden. Ze luisterden naar mij. Ze kwamen niet speciaal voor mij, maar ze gingen ook niet weg speciaal door mij. Ik ben er, ik was daar, en ik heb gemaakt wat ik wilde maken. Ik leef hoe ik wil leven, ik zing mijn leven.