Als mijn zonnebloem

Is die verdroogde ziel toch nog ergens goed voor

Eigenlijk ben ik een beetje als mijn zonnebloem, echt mooi was ik nooit. Ik ben een beetje als mijn zonnebloem, omdat het er eentje is met handleiding. Met regeltjes, die niet vaststaan. Eentje met een verleden, wat nooit is vastgelegd. Ik als die bloem, die ik vergeten ben water te geven. Ik vergeet mezelf ook water te geven. Al mijn water, geef ik weg. Mijn zonnebloem kan niet boos worden, zelfs niet als mensen hem hebben gebruikt, als hij weet dat mensen hem niet de moeite waard vinden. Hij vindt de woorden gewoon niet, hij voelt het wel. Hij kookt, van binnen. Het laatste restje water, kookt. Niemand kent een zonnebloem diep van binnen, zonder hem open te snijden. Toch neem je de tijd niet, om zoiets onbelangrijks als die zonnebloem, verdroogd en dor, open te snijden. De zonnebloem laat niets zien, dus steekt niemand tijd in hem. De zonnebloem kan niet laten zien wat er binnenin hem zit, dan zou hij sterven. Wie wil er omgaan met zo'n bloem? Waarom, zouden mensen zich aan hun belofte houden, voor iemand die niet echt is? Voor iemand, voor een bloem, die toch niks teruggeeft. Hij kan het niet, simpel. Zou jij je kunnen hechten aan een zonnebloem, zoals ik dat kan? Andere bloemen keuren mijn zonnebloem geen blik waardig, en degenen die het proberen worden er moe van. Er komt toch niks uit, dat, 'ding'. Hij is niet leuk, met hem heb je geen leuke tijden. Is dat het belangrijkst? Moet mijn zonnebloem, zo gesloten, aan de kant geveegd worden omdat hij, anders is? Uit zijn dak gaat hij niet, zijn dak is laag en eet hem op. Mijn zonnebloem, mijn vriend.

Op een morgen vroeg ik aan mijn zonnebloem: 'Waar denk je aan?'

'Ik leef niet meer voor jou' antwoordde hij.