Ingehaald

A green plastic plastic watering can

For her fake chinese rubber plant

In the fake plastic earth

That she bought from a rubber man

In a town full of rubber plans

To get rid of itself
It wears her out

Gister kwam ik erachter, de wereld heeft me ingehaald. De mensen liepen langs ons heen, de stenen doken aan de kant voor onze voeten. De mensen keken met een onbekende blik door mij heen, en toen wist ik het. De wereld heeft me ingehaald. Jij hebt me ingehaald. Iedereen, met vooropgezette plannetjes, heeft mij, de naïve perfectionist, ingehaald. Ik, de onwetende romantiekzoeker, de achterlijke muziek-freak, de illusie van de eeuw. Mijn schoenen lopen niet meer zoals ze dat 2 jaar geleden deden, mijn kleren voelen niet meer als toen ik ze kocht. Mijn oude gedachtes, ruil ik in. Alles nieuw, met een vercrackte stem de wereld in gegooid. 'Je hebt het maar te accepteren', zeg ik dan. Ze weten het, ze fluisteren het aan elkaar. Woord voor woord, van oor naar oor. De zon schijnt, in mijn ogen en het doet pijn. Maar wie vraagt de zon nou, te stoppen met schijnen? Mijn liedjes, schrijf ik met een ander hoofd in mijn hoofd. If I could be who you wanted, all the time. Als dat had gekund, was de wereld niet aan mijn neus voorbij gegaan. Dan had de wereld aan mijn voeten gelegen, en mijn voeten hadden aan mij gelegen. Als het aan mij had gelegen, zat ik hier nu niet. Ik ga voor mijn droom, ik, de verlegen voorman. Ik, de vergeten artiest, de onbezonnen denker, de ingehouden verteller. Ik vertel mijn verhaal, dan ben ik op. Opgebrand, als een kaars. Ik, de gulle gever, ik, de goedgelovige maak-mij-alles-maar-wijs. Ik, het achterhaalde karakter, ik, het eeuwige masker. Ik, de mysterieuze stalker, ik, het ongeziene talent. Ik, de wasted soulcracked spirit. Care. Ik zie wel, zie ik wel. Dat komt morgen wel, morgen ligt de wereld weer een dag achter. Ik haal ze wel in, op blote voeten als het moet. If I could be, who you wanted, all that time.