Robbie

Gebaseerd op echt-verzonnen feiten

Omdat mijn blog eigenlijk altijd over mij gaat, vertel ik nu het verhaal van iemand anders. Robbie, een 9-jarig jongetje, with a mind of his own.

Robbie is een normaal jongetje, hij loopt, hij fietst, hij houdt van belletje lellen en kijkt met een triest gezicht naar buiten op een regenachtige zondagmiddag. Toch, is Robbie anders. Robbie gaat niet naar school, Robbie helpt zijn vader met de handel. Hij kent de harde onderwereld, hij vloekt als een bejaarde marinier. Hij kent het doen en laten van een drugsverslaafde, weet waar je wel met een naald kan prikken en waar niet. Hij woont er, hij ziet het dagelijks en voelt het. Als Robbie bang is, laat hij dat niet zien. Als hij de tranen voelt prikken, houdt hij ze in omdat hij bang is dat hij anders Noord-Holland onder water zet met zijn tranenzee. 'Echte mannen huilen niet, Robbie', vertelde zijn vader eens, echte jongetjes ook niet. Hij loopt elke avond de straat op, daalt bij de trap af naar beneden, groet Gekke Harry en sjokt naar het metro-station. Hij pakt de metro van een uur of 8, elke dag. Aangekomen in het Zuid, zoekt Robbie naar de man met de groene pet en geeft hem zijn pillen. Maar soms, zoekt hij naar de man met de blauwe schoenen. Het zoeken, dat is waar Robbie voor leeft. Hij vindt het leuk om in de grote mensenmassa naar iets opvallends te zoeken, te speuren naar iets bekends. Meestal pas rond een uur of 12 komt hij aan in de wijk waar hij woont, loopt richting zijn huis, zijn zakken gevuld met geld. Hij steekt de sleutel in het slot, draait hem langzaam om en wacht. 'Je bent laat' hoort hij. Robbie zegt niets en smijt het geld op tafel. 'Ik ga naar bed' zegt hij. Hij loopt naar boven, schopt zijn schoenen uit, en ploft op bed neer. Slapen wil hij eigenlijk niet, dan droomt hij, hij droomt over metro's en groene petten met moordlustige tanden en lege ogen. Als hij wakker schrikt, voelt hij dat hij honger heeft. Op z'n tenen sluipt hij de trap af, want Robbie heeft respect voor zijn ouders. Gelukkig hebben zijn ouders dat niet voor hem. Robbie heeft er eigenlijk genoeg van. Waarom kopen zijn ouders geen playstation, waarom mag hij niet op straat spelen? Het is niet dat hij geen vrienden heeft, die heeft hij genoeg. Probleem is, dat de gemiddelde leeftijd van zijn vrienden rond de 30 ligt, en ze alleen aardig voor hem zijn als hij iets bij zich heeft. Nee, hij heeft het één keer in zijn hoofd gehaald de handel weg te gooien, uit kwaadheid. Schelden en slaan, schoppen, en daaruit volgde een eindeloos lang rennen voor Robbie. De zoektocht naar de chips begint. Hij scheurt een zak open, gaat zitten en staart voor zich uit. Dan springt hij op, en loopt de voordeur uit. Zachtjes trekt hij de voordeur dicht. 'KNAL'. Lichten aan. Steevast loopt hij door.

Lichten uit.