Vandaag ben ik gaan lopen

Groepen mensen, allemaal bezopen

Vandaag, ben ik gaan lopen. Waar ik loop is van nu af aan een weg. Ik keek naar de schuttingen, de schuttingen keken naar mij. We keken elkaar aan, straight minds. De schutting en ik, we zagen het. Ik heb er lang aan moeten wennen dat de woede van de wereld niet alleen aan mij gericht is. Dat iedereen wel eens een keer boos is. We gaven elkaar een hand, en liepen verder. Vandaag zijn wij gaan lopen. We liepen langs een station, langs een park, dwars over een drukke weg. Wij keken niet op, niet om. Wij liepen en niemand die ons kon stoppen. Onderweg zag ik een prullenbak. Gearmd renden we door, want wij, die prullenbak en ik, hadden een band. Dezelfde emotie, op hetzelfde moment. Alsof de klok erop gelijk was gezet. Ik noemde ze mijn vrienden. Vandaag zijn we gaan lopen. Wij drieën, met ons onbreekbare geluk. We renden langs vijvers, en daar zag ik het meteen. Ik pakte het op, en zette het op mijn hoofd. Dit hoedje en ik, wij samen, ons kwam nog een heerlijke tijd tegemoet. Niet te scheiden waren wij, we waren een muur. We liepen door, langs de winkels, tot de kust sprongen we op een rij. Daar bij zee, verstopt achter grote golven, was jij. Je liet me alles vergeten wat ik had, ik liet het los. Ik liet het los, het dreef uit mijn ogen. Mijn vrienden, weg voor jou, voor alles. Ik vergat wat ik nooit had moeten vergeten, want voor ik het wist, was je verdwenen. Weerspiegeling van het water, nooit bestaan had jij. Ik weet wat ik wil, en jij bent het niet. Vandaag ben ik gaan lopen, alleen weliswaar, maar ik

geniet.