Ben ik de enige?

Iedereen kan gewoon dood vallen.

Nee, ik wens niemand dood. Maar het is wel zo, iedereen kán gewoon dood vallen. Zonder het verwacht te hebben, zonder erover te hebben nagedacht. Eigenlijk wilde ik een blog gaan schrijven om mijn heerlijke leven een beetje te, vergeten. Eigenlijk lijkt het op het oog niet zo raar, mijn leven, maar leer maar eens met mij te leven. Dan begrijp je het wel. Ik vraag me af, zal ik ooit net zo eindigen als Anita? En dan bedoel ik 'Anita, vrouw, 51, zoekt leuke, lange, slanke, gebruinde, aardige, lieve man om mee in het bos te wandelen, en meer..' Op die manier. Zou het? Of zou ik meer eindigen op de Lolita manier, en gewoon iedere man voor lief nemen? Misschien eindig ik op de Maria manier, veilig weggestopt in een klooster. Zoals het er nu uit ziet, eindig ik gewoon op mijn manier, en zoals gebruikelijk is die anders dan anders. Ik eindig alleen, dat wel. Maar ik ben er gelukkig mee. Mooi niet dat ik mijn leven ga delen met één of andere slappe alcoholist van een man die op zijn oude dag alleen maar cognac drinkt en voor zich uitstaart. No, way. Maar toch, it doesn't suit me. Alleen zijn, bedoel ik. Ik mag dan anders zijn, maar ik ben ook maar een mens, joh. En ik geloof niet, dat er ook maar iemand is die er al zijn hele leven van heeft gedroomd, om alleen te zijn. Ik ook niet.