Ik ben een wandelend cliché

Daar komt bij, dat lachen met de jaren een moeilijke taak wordt

Niets bijzonders, niets anders. Niets ongezonds, niets vreemds, maar gewoon niet speciaal. Ik ben te anders om normaal te zijn, te normaal om echt anders te zijn. Ik ben alles wat al is geweest, ik ben niet nieuw. Ik ben schaamteloos genoeg om op straat random mensen aan te spreken en te vragen waarom ze zo'n verschrikkelijk lelijke trui aan hebben, maar lang niet schaamteloos genoeg om te zeggen wat ik vind. Ik word over het algemeen wel geliefd zo hier en daar, niet aanbeden. Ik ben niet depressief, niet zielsgelukkig. Ik ben dat soort persoon waaraan je dagelijks voorbij loopt, zonder om te kijken. Say it simple? Kan ik niet zonder moeilijk te doen (en eventueel te stotteren). Be calm? Nooit. Smile? Als er reden toe is. Ik lach best, maar ik ben geen lach. Ik straal niks uit, ik heb geen doel. Ik loop gewoon, ik denk gewoon, ik geniet als de zon schijnt. Ik geniet van kleine dingen. Ik ben oer-hollands, maar ik heb een hekel aan oranje. Ik vier sinterklaas, ik zet all i want for christmas op met kerst, ik heb eieren gezocht met pasen, ik heb belachelijk lang uitgeslapen met pinksteren. En ik spreek mezelf tegen, as always.