Aujourd'hui c'est le mardi-soir

Et l'été a commencé

Een doorsnee dinsdag-avond. Niet doorsnee, geen enkele dag is doornsee. En mijn to-do-list wordt steeds langer. O, heerlijke dinsdag, wat doe je me aan? Geschiedenis samenvattingen, hand in hand met een werkstuk hier, praktische opdracht daar. En ik, zoals gewoonlijk, zit op de gebruikelijke stoel in de kamer naast mijn kamer. De kamer met het balkon en geweldig uitzicht (dat valt mee, wat er zien valt zijn: bomen, een aantal fanatieke nordic-walkers, honden + baas, huizenblokken en een flat, maar het gaat om het idee). Hier zit ik vrij vaak, i-pod op, geluid op bijna-maximaal en dan begint het. Wegdromen. Zo lekker, aan niks denken dan alleen waaraan ik zelf wíl denken. Strakblauwe luchten, grauwgrijze luchten, onweersluchten, diepe zuchten. In elk geval, weer of geen weer, het is een plezier om naar te kijken. Raar eigenlijk, naar iets kijken terwijl je er niet echt naar kijkt. Je denkt aan iets compleet anders, terwijl je in de oneindige lucht staart. Verstand op nul, dan lijkt het allemaal niet meer zo belangrijk. School niet, die ene persoon niet, de wereld niet, je leven niet, bloggen niet. Het plaatje is compleet als de zon voorzichtig je kamer in komt schijnen alsof hij 'droom zacht' wil zeggen. 'Denk er maar niet meer aan, het komt wel goed'. Zonnestralen stellen je gerust, het komt allemaal ook wel goed. Je kan best even niks doen, geloof me. Totdat je zo'n 3 uur later wakker wordt en je kapot schrikt als je een blik op de klok werpt. Dan leer je het wel af.

Voor de komende paar dagen dan.