Dan aten we bramen en we schommelden tot we erbij neervielen

Maar we telden ze, allemaal

Ik was een jaar of 6, misschien 7. We renden, we renden alvast vooruit. 'Wij rennen vast mama, wij zijn er zo'. Dan renden we door bosjes, takken, stekels. Soms een schram, vaak ook niet. We zagen de struiken al van ver, 'kijk daar zijn ze! ik zie ze, ik zie ze!'. Wedstrijdjes, wie er het eerste is, wie er het meeste plukt. Wie het meeste eet voor we thuis zijn. Bramenvlekken in je kleren, op je gezicht, ja zelfs in je schoenen. En als je geluk had, een emmer vol. Ik herinner me nog die keer dat we op pad gingen, maar dat er nog niets rijp was. Teleurstelling alom. We schommelden, elke dag het liefst. We schommelden harder, hoger. Het kon niet gek genoeg. Ik herinner me de eindeloos lange ritjes in de auto, zonder een woord te wisselen. De stiltes, de ruzies, de tranen. Ik herinner me de schaterlach, ik weet nog hoe het voelde, de trots als je jarig was. We gingen door, ook al waren we moe. We hoeven nog niet naar bed, we hoeven nooit naar bed. Vlekken in je kleren, bramen in je haar. Eten met je vingers, vork en mes blijven in de kast. Bergen bramen & eindeloze schommeluren verder, wij kunnen de wereld aan.

Als ik toch eens Lonneke Engel zou heten

En er zo uit zou zien

Dan zou ik eerst in alle hoeken en gaten van mijn doorleefde, maar o-zo-geweldige kamer zoeken naar oude formulieren waarvoor ik te lui was om ze in te vullen, en vervolgens 100-en keren Lonneke Engel bij 'naam' invullen, en telkens met een steekje van trots. Daarna zou ik een telefoonboek pakken en willekeurig mensen opbellen om vervolgens te zeggen 'Dag, u spreekt met Lonneke Engel' en met een zwierig gebaar de hoorn op de haak smijten (hard). Ik zou huppelend door de straten van Deventer met iedereen een praatje maken, ik zou elke dag in hetzelfde café ijskoffie halen en flirten met dezelfde ober. Ik zou mezelf dagen in de spiegel bekijken omdat ik zo mooi was, ik zou voor elke winkelruit blijven staan om een glimp van mezelf in de spiegelende weerkaatsing op te vangen. Ik zou dansen, met vreemden en niet-vreemden. Ik zou wel aan trekken wat ik wilde, maar me niets aantrekken van wat anderen willen (tot op zekere hoogte). Ik zou er voor iedereen zijn, terwijl iedereen zich afvraagt 'hoe doet ze het toch'. Ik zou iedereen helpen, ik zou de armoede in de 3e wereld oplossen terwijl ik iedereen vrolijk toelach en ze vertel dat ik gewoon zelf geen problemen heb. Ik zou de wereld redden, terwijl de wereld mijn redding is. De redding van Lonneke Engel. Ik zou alles begrijpen, maar niets vragen. Ik zou eindeloze gesprekken kunnen voeren, en ik zou hopen dat er op elke hoek van de straat een spannend nieuw leven op me wacht. Ik zou iedereen accepteren, iedereen zou mij accepteren. Ik zou mijn haar knalpaars verven, en iedereen zou het mooi vinden. Ik, Lonneke Engel, kan alles, mag alles, hou van alles, zie alles, begrijp alles en dat terwijl ik er geweldig uitzie. Ik ben mezelf.

Het gevoel van tussen 2 lege stoelen in zitten

Is als optreden voor een onzichtbaar publiek

Ik hoop, dat ik het nooit meer mee hoef te maken. Alleen, in een volle zaal, terwijl de 2 stoelen naast je leeg zijn. Telkens als je om je heen kijkt nieuwsgierige blikken van mensen die niet weten wat er aan de hand is, meewarige blikken van mensen die het wel weten. Gefluister van afgunstige mensen, vragen van liefdevolle mensen. En in mijn hoofd alleen maar 'heb niet het lef om me ook maar aan te spreken, dan stort ik in'. Ik weet waarom de 2 stoelen leeg waren, en ook al lijkt het niet zo erg, niet zo moeilijk, voor mij is het dat wel. Ik weet waarom je op dat moment je gezicht voelt prikken. Niet omdat je alleen bent, niet omdat iedereen naar je kijkt. Waarom wel? Omdat de personen die eerst naast je zaten zijn opgestaan, en weggelopen. Mensen zullen nu wel denken 'sentimenteel gezeik' en ik heb ook geen zin om in details te treden, maar geloof me. Het doet pijn als iedere keer wanneer je ergens bent, je iemand waar je om geeft, in ziet storten. Ik wou, dat ik het weg kon halen. Ik wou, dat het niet zo was. Puur egoïstisch gezien, maar ook omdat ik het deze persoon niet gun. En god, wat moet dat moeilijk zijn. Wat ik doe in zo'n geval, is het wegstoppen, een glimlach opzetten en met de persoon achter me gaan praten. 'Gaat het wel?' 'Ja hoor' zeg ik dan, om vervolgens de verbaasde blik in ontvangst te nemen. De kleinste dingetjes boren aan alle kanten gaten in mijn lach, maar no way dat iemand ooit ziet dat het me wel degelijk wat doet. Ik ben van steen, ik ben één grote, gigantische betonnen glimlach.

Ben ik de enige?

Iedereen kan gewoon dood vallen.

Nee, ik wens niemand dood. Maar het is wel zo, iedereen kán gewoon dood vallen. Zonder het verwacht te hebben, zonder erover te hebben nagedacht. Eigenlijk wilde ik een blog gaan schrijven om mijn heerlijke leven een beetje te, vergeten. Eigenlijk lijkt het op het oog niet zo raar, mijn leven, maar leer maar eens met mij te leven. Dan begrijp je het wel. Ik vraag me af, zal ik ooit net zo eindigen als Anita? En dan bedoel ik 'Anita, vrouw, 51, zoekt leuke, lange, slanke, gebruinde, aardige, lieve man om mee in het bos te wandelen, en meer..' Op die manier. Zou het? Of zou ik meer eindigen op de Lolita manier, en gewoon iedere man voor lief nemen? Misschien eindig ik op de Maria manier, veilig weggestopt in een klooster. Zoals het er nu uit ziet, eindig ik gewoon op mijn manier, en zoals gebruikelijk is die anders dan anders. Ik eindig alleen, dat wel. Maar ik ben er gelukkig mee. Mooi niet dat ik mijn leven ga delen met één of andere slappe alcoholist van een man die op zijn oude dag alleen maar cognac drinkt en voor zich uitstaart. No, way. Maar toch, it doesn't suit me. Alleen zijn, bedoel ik. Ik mag dan anders zijn, maar ik ben ook maar een mens, joh. En ik geloof niet, dat er ook maar iemand is die er al zijn hele leven van heeft gedroomd, om alleen te zijn. Ik ook niet.

Wat geef je, als je niets te geven hebt?

Wie je ziet, als je niet wil dat iemand je ziet

Geef je dan gewoon niks? Als iemand iets van je wil, wat jij gewoon niet hebt. Als je ergens komt, waar je misschien wel niet welkom bent. Als je weet, dat het morgen te laat is, maar vandaag te vroeg. Wat doe je dan? De momenten dat je niemand tegen wil komen, maar toch iedereen tegenkomt. Wanneer je iets ongelooflijk graag wil, maar de ander aan iets heel anders dacht. Als je nog niet over de ene teleurstelling heen bent, en de volgende je overspoelt. Wat zou jij doen, als je een ontzettende control-freak bent en je leven totaal anders liep dan je had gepland? Je eindeloos voor een deur staat te wachten, waar al jaren niemand meer woont. Je auditie na auditie, voorstelling na voorstelling afgaat, maar de anderen altijd beter zijn. Zou jij opgeven? Of, zou je de teleurstelling aan de kant schuiven, om plaats te maken voor je trots en onophoudelijk doorgaan? Afwijzing is moeilijk en moeilijk gaan we uit de weg. Makkelijk moet het, niets anders. Maar mis je dan niet de helft? Alles voor de volle 100% ervaren, dat wil ik. Ben jij je eigen peptalk? Is eigenlijk wel íemand zijn eigen peptalk? Elke dag zijn er duizenden mensen gek op een ander, zonder dat de ander ook maar van hun bestaan af weet. Of zonder dat de ander interesse heeft. We hebben allemaal dezelfde dingetjes, maar toch begrijpen we elkaar niet. Iedereen leeft in zijn eigen hoofd.

Wat geef ik aan jou, als ik niet weet of het dan in de prullenbak verdwijnt?

I've been waiting by the phone

Without saying a word

Ik denk, dat het lang genoeg geduurt heeft. Bellen is sowieso een naar iets. De boodschap is duidelijk: Geen - Interesse. Het gebeurt zo verschrikkelijk vaak, maar iedere keer doet het pijn. Een beetje, of veel, dat hangt van de persoon af. In dit geval weet ik het zelf niet eens. En trouwens, waarom zou het me raken? Ik bedoel, alsof het zo belangrijk is. Ontkennen is makkelijk, weglopen nog makkelijker. Als het maar easy going is, vind ik het prima. Gewoon nergens aan vast zitten, geen verwachtingen. Geen eisen, geen gezeik. Helemaal top.

Vandaag is het wisselvallig

Je moet toch wat als je nergens aan wil denken

Je loopt op straat, in gedachten verzonken bij gebrek aan gezelschap. Je loopt wat sneller, omdat het vooruitzicht nogal grijs is en je de regendruppels op je neus voelt. Langzaam begint het harder te regenen, paraplu's lijken uit de grond te schieten, zo snel gaat het. Je denkt bij jezelf of je misschien een sprintje in zal zetten. Maar, opeens denk je 'Nee'. Je denkt 'Waarom zou ik?'. Terwijl de plensbui mensen van de straat jaagt, blijf jij staan. Je staat enkele seconden stil, trekt je jas uit, kijkt naar boven, en loopt op je dooie gemakje door. Meewarige blikken, zo hier en daar. 'Moet je dat nou zien', gefluister, nee-schuddende hoofden, 'Wat een vreemd kind'. 'Ik ben het gewend hoor', schreeuw je terug. Ik ben het gewend.

Familiekwestie

Niet, dus.

Zeurende moeders, pratende moeders. Lachende vaders, boze vaders. Gekke ouders, lieve ouders, zonder ouders. Vreemde tantes, schreeuwende nichtjes. Gestoorde neefjes, hypocriete ooms? Kokende oma, etende opa. Lopende opa, rijdende oma. Reizende tante, sarcastische oom. Vragende ogen, lachende monden, gierige handen, maar bij een rapport, guller dan gedacht. Verlegen voeten, voorzichtig aanbellen om te wachten tot ik opendoe. Dan komen ze binnen, 'gefeliciteerd' en de enveloppen regenen door de kamer. 'Is dat nou je vriendje? Beetje rijke ouders, als je snapt wat ik bedoel?' 'Ga je nog dansen vanavond? En wie neem je mee?' 'Hoe is het op school?' 'Wat ben jij gegroeid!' 'Lach eens een beetje, of kan dat niet meer?' 'Voel jij je wel goed? Je ziet zo wit' 'En wie hebben we hier?' 'Zing eens voor ons, je doet het zo mooi' 'Eet je wel genoeg? Hier neem een koekje' 'Hoe is het nou, meis? Kijk me eens aan' 'Wat heb je daar, een gek apparaatje? 'Nee oma, dat is een mobiel'.

'O' zegt ze. 'Geeft niet hoor, oma' zeg ik.

Aujourd'hui c'est le mardi-soir

Et l'été a commencé

Een doorsnee dinsdag-avond. Niet doorsnee, geen enkele dag is doornsee. En mijn to-do-list wordt steeds langer. O, heerlijke dinsdag, wat doe je me aan? Geschiedenis samenvattingen, hand in hand met een werkstuk hier, praktische opdracht daar. En ik, zoals gewoonlijk, zit op de gebruikelijke stoel in de kamer naast mijn kamer. De kamer met het balkon en geweldig uitzicht (dat valt mee, wat er zien valt zijn: bomen, een aantal fanatieke nordic-walkers, honden + baas, huizenblokken en een flat, maar het gaat om het idee). Hier zit ik vrij vaak, i-pod op, geluid op bijna-maximaal en dan begint het. Wegdromen. Zo lekker, aan niks denken dan alleen waaraan ik zelf wíl denken. Strakblauwe luchten, grauwgrijze luchten, onweersluchten, diepe zuchten. In elk geval, weer of geen weer, het is een plezier om naar te kijken. Raar eigenlijk, naar iets kijken terwijl je er niet echt naar kijkt. Je denkt aan iets compleet anders, terwijl je in de oneindige lucht staart. Verstand op nul, dan lijkt het allemaal niet meer zo belangrijk. School niet, die ene persoon niet, de wereld niet, je leven niet, bloggen niet. Het plaatje is compleet als de zon voorzichtig je kamer in komt schijnen alsof hij 'droom zacht' wil zeggen. 'Denk er maar niet meer aan, het komt wel goed'. Zonnestralen stellen je gerust, het komt allemaal ook wel goed. Je kan best even niks doen, geloof me. Totdat je zo'n 3 uur later wakker wordt en je kapot schrikt als je een blik op de klok werpt. Dan leer je het wel af.

Voor de komende paar dagen dan.

Ik ben een wandelend cliché

Daar komt bij, dat lachen met de jaren een moeilijke taak wordt

Niets bijzonders, niets anders. Niets ongezonds, niets vreemds, maar gewoon niet speciaal. Ik ben te anders om normaal te zijn, te normaal om echt anders te zijn. Ik ben alles wat al is geweest, ik ben niet nieuw. Ik ben schaamteloos genoeg om op straat random mensen aan te spreken en te vragen waarom ze zo'n verschrikkelijk lelijke trui aan hebben, maar lang niet schaamteloos genoeg om te zeggen wat ik vind. Ik word over het algemeen wel geliefd zo hier en daar, niet aanbeden. Ik ben niet depressief, niet zielsgelukkig. Ik ben dat soort persoon waaraan je dagelijks voorbij loopt, zonder om te kijken. Say it simple? Kan ik niet zonder moeilijk te doen (en eventueel te stotteren). Be calm? Nooit. Smile? Als er reden toe is. Ik lach best, maar ik ben geen lach. Ik straal niks uit, ik heb geen doel. Ik loop gewoon, ik denk gewoon, ik geniet als de zon schijnt. Ik geniet van kleine dingen. Ik ben oer-hollands, maar ik heb een hekel aan oranje. Ik vier sinterklaas, ik zet all i want for christmas op met kerst, ik heb eieren gezocht met pasen, ik heb belachelijk lang uitgeslapen met pinksteren. En ik spreek mezelf tegen, as always.

Honey you, are the sea

Sluikreclame graag

Nee, geen sluikreclame. Gewoon totaal niet vooropgezet, maar een toevalstreffer met het McDonalds logo erop, moge het even duidelijk zijn. En het is niet eens lekker. Drukte, toetsweek, gedoe. Dus dan heb ik niet zoveel te melden. Anyway, ik heb wel een mooi liedje.

http://www.youtube.com/watch?v=gmyq9tIiu8g (en, klik!)

I don't know why, maar ik heb iets met Coldplay, het spijt me zeer.

And, it was all yellow

Dat was precies wat ik dacht gister, nadat ik in een over-enthousiaste bui mijn haar blonder verfde. Of liever gezegd, geler. Meer, geel dus. Yellow. Als een kanarie (oké, overdreven). Maar het liedje is wel mooi. Dit is voor iedereen die met geel haar rondloopt door niets meer dan een kartonnen verpakking en een chemisch goedje (:

Toekomstplannen

Ademloos wonen

Het is mijn droom. Wonen aan zee, aan het strand. Een plek waar ik het liefst 24/7 doorbreng. Zee is rust, strand is leven. Perfect life? Voor mij wel. En wauw, wat zou ik nu graag op die plek zijn. Nog best lastig, het perfecte plekje strand vinden. Maar het is er, en het ligt op me te wachten, i know it!