Ik weet nog de dag dat ik mijn hond een achternaam gaf

Ik schreef een notitie op mijn liniaal, zodat ik het vooral niet zou vergeten

Natuurlijk gaf ik hem niet dezelfde achternaam als ik, nee, de hond was geen lid van de familie. Mijn familie was van mij, daar kon niemand meer bij. Ik vond het oneindig zielig dat mijn hond geen familie had, dus sloeg ik aan het kleien. Ik kleide een complete nieuwe familie voor mijn dierenvriendje, met de fantasievolle familienaam 'Kwiebes'. Ik vertelde mijn hond vol overtuiging: 'Voortaan heet jij Rakker Kwiebes!' waarop mijn hond onophoudelijk begon te kwispelen. Achteraf misschien meer omdat hij een kat in de tuin zag dan om mijn blijde mededeling. Volgens mij was dit een week nadat ik hem - als teken van liefde - had volgesmeerd met blauwe glitter gel. Mijn dierenliefde bestond al sinds ik geboren was. Zo noemde ik mijn vissen Guppie en Tommie (van Pippi Langkous Tommie-en-Annika) en liet ze sterven van schaamte (of gebrek aan voedsel, ik weet het niet meer). Ik huilde grote tranen op het laminaat, en verving mijn vissenvrienden voor een nieuw paar. Ook deze leefden niet lang en gelukkig. Verder vulde ik mijn dagen met het tekenen van mensen met grote hoofden en handen als enorme cirkels met streepjes als vingers. Verder was ik voornamelijk over-emotioneel en had ik een voorliefde voor mijn vaders gymschoenen, waar mijn voeten in zwommen zo groot. In de plassen springen, stenen in het zwembad gooien. Met je laarzen in het zwembad staan, en met schuldige gezichten verkondigden we dat we niet in het zwembad waren geweest, 'hoor'. De druppels dropen van onze laarzen, onze sokken sopten.