Ik dacht terug aan hoe de regen vlekken maakte op je trui

Steeds meer, tot je een vlek geworden was

'Maar vlekken zijn niet zo erg', zei ik. 'Alleen een beetje moeilijk als je de was moet doen, of een gevlekte tekst moet lezen, of een herinnering die als vlekken in je hoofd zit'. Nooit heb ik iemand zo ongelukkig zien kijken, als toen ik je de waarheid zei. 'Ik kan het niet, leven met een vlek', zei ik rustig. Ik keek je recht aan en jij keek weg, zo was het altijd gegaan. 'Jij bent als de vlek op mijn trui, die wil ik eruit'. Je keek op, 'alsof je perfect bent, alsof je nooit vlekken in je kleren maakt', zei je. Daar moest ik over nadenken, je maakte dat ik mijn vergelijking net zo stom vond als dat jij mijn woorden vond. Als een klein kind zei ik: 'Nou en, ik wil je gewoon niet meer. Ga weg, en neem alles wat je in mijn hoofd hebt gestopt mee. Ik wil je niet meer zien, niet meer met je praten en niet, niet, nooit meer aan je denken'. Daar stond je dan, met je trui vol vlekken.