I never did believe in growing old, at all

Liever blijf ik zoals ik nu ben, liever blijven de muren wit

De knoop doorhakken, doe ik nooit. Ik weet best wat ik wil, jij weet het ook. Jij weet dat jij bent, wat ik wil. Ik weet best dat ik moet opruimen, wat ik tegen de muren heb gesmeten. Ik weet dat de wereld verder gaat zonder mij, dat niemands leven volledig in zal storten. Wat had ik dan verwacht? Ik vroeg hem 'zou je nog kunnen leven zonder mij?'. Het bleef stil. Ik keek hem aan, langer en langer. Mond open, mond dicht. Een diepe, ondoorgrondelijke zucht. 'Ja natuurlijk, wat had je dan verwacht?'. Na een pijnlijke stilte vervolgde ik, 'maar, zou je me missen?'. Hij keek terug, knipperde een paar keer, 'weet niet, denk het niet'. Ik keek naar de grond. Hou je van me? Ik gaf hem zijn koffers, en hij vertrok. Pas toen hij de deur dichttrok, besefte ik dat ik niet meer ouder wilde worden. Want telkens als ik mezelf ouder zag worden, zag ik zijn gezicht naast het mijne. Samen, vielen we in slaap, de tv nog aan.