Kleine helden

Klein vanbuiten, groot vanbinnen

Het klinkt eigenlijk een beetje als een snoepje. In elk geval, ik hou van kinderen, i really do. Maar, soms zijn ze gewoon zo verschrikkelijk bloedirritant. Ze kunnen het van je winnen, puur en alleen omdat de wereld aan hun kant staat. Niet zo gek want, wie zou jij geloven? Een zielig kijkende 5-jarige met de tranen in de ogen, of een vervelende puber van 16? Precies. Onder dat schattige buitenkantje zit vaak een behoorlijke binnenkant. Behoorlijk. Kinderen met pit, dat zijn vaak ook de meest gekwetste kinderen. Hoeft natuurlijk niet. Mensen in de maak, dat zijn het. En o wat zijn ze lief. O wat zijn ze schattig. Tot ze hun mond lostrekken. Dan begint de ellende. Ik spreek uit eigen ervaring als ik zeg dat kinderen nu, behoorlijke - hoe zeg je dat - 'woordkennis' hebben. Zo loop je nietsvermoedend op straat, en zo scheld een hummel van een jaar of 6 je uit voor 'vieze hoer'. Nadat ik mijn mond weer een beetje dicht had gedaan (en geloof me, hij stond ver open) was het enige wat ik uit kon brengen een misplaatste 'pardon?'

Wat schattig hè? Wat een kleine engeltjes zijn het toch, wat zijn ze liehief! Ondertussen jatten ze alles van je wat los en vast zit, met een schijnheilige blik in de ogen.

Gelukkig, zijn alle volwassenen perfect (...)