Ik word sentimenteel

I swam across, jumped across for you

Ik weet ook best waarom. Nee, beter hou ik er nu mee op. Het maakt de dagen er niet beter op. Het lijkt wel alsof alle emotionele liedjes me opzoeken, om me niet los te laten tot de laatste seconde muziek gespeeld is. Bah. Kom maar hierheen, als je durft. En kijk me dan recht aan, heb het lef maar. Mocht je nog een beetje lef over hebben, geef het dan aan mij? I kinda need some.

Hiroshima in je kop

I'm in the basement, you're in the sky

Nog nooit heb ik gehad, dat ik het echt echt echt niet meer wist. Controle over mijn gedachte is wel het minst gevraagde, toch? Het moet ophouden, iemand schopt alles door de war, slaat gaten in mijn geweten, prikt door wie ik denk te zijn en het.moet.stoppen. Geef het terug. Ik ben mij, ik wil mij terug. Ik wil mijn muziek terug, ik wil mijn naam terug, ik wil mijn voeten terug. Als ik ergens niet tegen kan, is het wel niet kunnen beheersen wie ik ben en wat ik wanneer zeg. Ik ren weg van alles, terwijl ik denk dat ik naar alles toe ren. Ik wil kunnen willen, kunnen. Ik wil vrienden bellen, ik wil praten. Praat maar met mij. Doe alsof je met me praat, doe maar alsof je luistert. Doe alsof het je boeit, alsof het je pijn doet. Doe alles maar, zolang je het maar gewoon doet. Je moet, ik moet anders. So you know, the rest is up to me. Geef maar.

'Niet'

Zonder mijn gezicht,

Ben ik niet wie ik zou zijn. Ik loop niet zomaar weg als ik praat, ik kijk niet de andere kant op. Ik kan het niet vertellen, ik wil het niet vertellen, je ziet me niet. Ik vraag niet alles, ik weet niet alles. Ik hou niet meer van jou, jij niet meer van mij. Ik ben niet een wasmachine, ik ben geen loodgieter. Ik droom niet over regenbogen, ik droom niet van jouw gezicht. Ik droom niet. Ik geef niet al mijn geld weg, ik loop niet over een brug, ik duik niet in het water. Ik wil niet. Ik voel me niet echt oud, ik ben ook niet echt oud. Ik hou niet van mezelf, jij wil mijzelf niet, ik ben niet wat ik denk. Ik wil je niet bellen. Ik wil niet beltegoed dat snel op raakt, ik wil je nummer niet vragen, ik wil niet praten met je vrienden. Ik hoef je vriend niet, ik hoef je woorden niet. Ik heb niet zo veel ambities, ik streef niet echt naar iets. Maar ik wil niet mislukken, ik wil er niet aan onderdoor. Ik wil niet dat je over me heen loopt, zoek maar ergens anders om te lopen. 'Maar jij loopt zo fijn' zeg jij dan. 'Niet', wil ik zeggen. Maar ik zeg het niet.

We are going down, my love

Some people have real problems.

Ik schrik. Elke dag opnieuw schrik ik, maar iedere keer een beetje minder. Tot het moment komt dat ik niet meer schrik, en mensen me voor gek verklaren. Het plaatje, je raakt eraan gewend. 'Maar hé, zo dun is zij toch niet? Kijk dan, die benen zijn nog behoorlijk stevig' hoor ik mezelf zeggen. Later, kan ik mezelf wel slaan. Het wordt gewoon te gek, en we weten het. Iedereen weet het, bijna niemand begrijpt het op de manier zoals het zou moeten. Net als ik er even niet aan denk, wordt ik met de harde feiten in mijn gezicht geslagen. Knalhard. Het moet dun, dunner, dunner. Obsessie, met een meeslepende nachtmerrie als gevolg. Wanneer komt het moment dat deze misselijkmakende obsessie stopt? Is daar ook geld voor nodig? Geld, ja ook dat. Maar wilskracht, even more. Lef misschien nog het meest. Als je bang bent de controle over je leven te verliezen, wat moet je dan nog? Stoppen met eten, stoppen met leven. Sla een willekeurige ELLE open, de graatmagere modellen met lege blikken in hun ogen komen je tegemoet. En wij? Wij vinden het mooi. De verleiding is te groot, zeker voor diegene die het één en ander heeft meegemaakt. Wie helpt je? Wat als je het niet uitspreekt? Als jouw schreeuw om hulp klinkt als gefluister in een glazen fles? Wie hoort je? Het is alledaags, ik in elk geval, zie deze mensen iedere dag. Dun, mooi. Ik heb moeite er doorheen te kijken. Ik weet dat ik niet de enige ben. Welke zieke geest bedenkt zoiets? Onze zieke geest. En waarom, is het zo verdomd lastig om het tegen te houden? Het enige wat wij doen, is nemen. We nemen alles zoals het is, pakken wat we pakken kunnen. Wanneer beginnen wij met geven, tegengas, een druk op de knop is all we need. Een druk op de knop, van duizenden vingers, honderden handen. Ik wil veranderen, ik wil anderen veranderen. Ik kan het in elk geval niet meer, doen alsof. Niet alleen.

Niet het meisje van je dromen

En ze is pas 12 jaar oud.

Meisjes die wachten op de laatste trein, meisjes die wachten om bij jou te zijn, meisjes die wachten in het openbaar, meisjes die wachten op elkaar, meisjes die wachten op het mooie weer, meisjes die wachten op de eerste keer, meisjes die wachten op een volle zaal, meisjes die wachten, allemaal. En ze huilen, ze huilen.

Niet het meisje van je dromen waar je zo goed mee praten kan, niet het meisje uit een soap maar ik kijk wel nu en dan, niet het meisje met de blaren die geen dag voorbij laat gaan, niet het meisje wat om je heen draait, en jij maar niet ziet staan.

iedere dag loop je even door mijn hoofd om je heen te schoppen

lieve, lieve mensen die mij lezen,

ik heb mijn blog verwaarloosd als een meer-dan-idioot
en nu heb ik (weer) een liedje opgenomen,
alleen is het in het
nederlands
voor de verandering,
want die moet er ook zijn


http://www.youtube.com/watch?v=cAALzgKYxp4